4. Okay, you won

     

"Come in and try not to murder any of my guests."

     Głęboko zastanawiałam się nad tym co powiedział mi Jace. Przygryzając paznokieć u kciuka wpatrywałam się w przestrzeń. Jedyną emocją, którą odczuwałam był strach. Ogromny strach. Bałam się jak nigdy wcześniej. Nie chcę skończyć jako sługa Valentine. Nie chcę, nie mogę. 

     Nie wiedziałam skąd w ogóle Morgenstern miał pojęcie o moich mocach. O tym, że istnieje ktoś taki jak ja. Tylko Jace i mój wampirski sprzymierzeniec znali moją tajemnicę. Harry? Byłam pewna, że ten Podziemny nigdy by mnie nie wydał. Darzyłam go zbyt dużym zaufaniem. Wierzę, że nie uśmiechałoby się mu je stracić. Nie wiem czy dotrwałabym, aż do teraz gdyby nie on.

     Jace naprawdę nie odpuści. Będzie mnie męczył, żebym zgłosiła się do Instytutu. Co by to dało? Niepotrzebnie bym się ujawniła. Nocni Łowcy równie dobrze mogliby chcieć użyć mojej mocy tak samo jak Valentine.

A co jeżeli odwzajemniliby moją pomoc swoją własną i wtedy demony przestaną mnie nachodzić? Mogłabym zapomnieć kim jestem. Żyć normalnym życiem. Nie jako Nefilim czy Podziemny, ale jako człowiek. Wiodłabym totalnie przyziemne życie, takie jak niespełna rok wcześniej. Oj, nawet nie zdawałam sobie sprawy jak bardzo brakuje mi normalności.

     Wyrzuciłam puszkę po piwie żurawinowym do metalowego kosza na śmieci. Usłyszałam tylko cichy brzęk, który wydała puszka uderzając o dno śmietnika. Postanowiłam się przespać. Wyrzucić myśli na jakiś czas z mojej głowy i postarać się myśleć o czymś miłym. Tylko o czym? W moim przypadku musiałyby to być wszystkie wygrane walki z demonami. Szlag! Wszystkie moje wspomnienia sprowadzają się do jednego punktu. Moje życie to totalna porażka.

     Zrzuciłam z siebie skórzane rurki i koszulkę z Iron Maiden. Włosy przewiązałam gumką w niedbały kucyk. Stałam w samej, czarnej, koronkowej bieliźnie. Co jak co, ale o wygląd starałam się dbać jak najbardziej. Prawie naga rzuciłam się na łóżko przykrywając się do pasa cienką kołdrą. Nawet nie wiem kiedy, a sen głęboko mnie pochłonął.

*-*-*

Głośny huk, jakby trzaskania drzwi wyrwał mnie ze snu. Gwałtownie się zerwałam i usiadłam na łóżku nasłuchując odgłosów. Usłyszałam tylko ciche przeklnięcie, które wypłynęło z ust jakiegoś mężczyzny. Złapałam do ręki kij baseballowy, który leżał zawsze pod moim łóżkiem. Tak w razie czego. Cicho na palcach przeszłam do kuchni. Skarciłam się w myślach kiedy podłoga straszliwie zaskrzypiała pod ciężarem mojego ciała. Zatrzymałam się opierając plecy o zimną ścianę, czekając, aż wróg wyłoni się zza rogu. Ścisnęłam mocno kij oburącz i wyczekiwałam na moment, aby rzucić się na mojego nocnego gościa.

W końcu facet wyłonił się zza ściany. Mocno zarzuciłam się kijem do tyłu i cisnęłam nim w mężczyznę. Chociaż było ciemno, dojrzałam jak upada na ziemię.

     -Auuu! Carmen!- wykrzyczał widocznie zdenerwowany i zaskoczony.

Rzuciłam kij na ziemię i uświadamiając sobie kim jest ta osoba zapaliłam światło. 

Wywróciłam oczami jak zobaczyłam zwijającego się z bólu Jace’a na drewnianej posadzce.

     -No nie wierzę! Nie potrafisz beze mnie żyć, że aż nachodzisz mnie o trzeciej w nocy?!- wykrzyczałam ze szczyptą irytacji i kpiny w moim głosie.

Jace nie patrzał na mnie kiedy starał się podnieść z ziemi, powoli opanowując ból. Kiedy w końcu wyprostował się przede mną i otrzepał spodnie, zerknął na mnie ilustrując mnie z góry do dołu. Można było dostrzec jego powiększające się i ciemniejące źrenice.

     -Wow! Nie myślałem, że tak szybko będziesz miała na mnie ochotę- zaśmiał się nie odrywając ode mnie wzroku.

Zdziwiłam się, ale po chwili uświadomiłam sobie, że stoję przed nim prawie naga, w kuszącej bieliźnie.

     -Kurwa!- przeklęłam cicho, nie ukrywając złości.

Szybko pobiegłam do sypialni i złapałam szlafrok z wieszaka owijając się nim.

Wróciłam do Jace’a, który złożył mi niezapowiedzianą wizytę.

Zignorowałam jego łobuzerski uśmieszek.

     -Mogę do jasnej cholery wiedzieć co robisz w moim domu o trzeciej nad ranem?! Nie przypominam sobie, żebym cię zapraszała, a już na pewno nie kazałam ci się tu włamywać!- wykrzyczałam przeczesując włosy.

     -Spokojnie divo!- zakpił. –Przyszedłem cię zabrać do Instytutu- zaoponował.

Czy ja się przesłyszałam? Jakby nigdy nic przyszedł i oznajmił, że zabiera mnie do Instytutu? Czy ja nie miałam już tu prawa głosu? Skąd w ogóle wziął się ten arogant?

     -Chyba nie zrozumieliśmy się ostatnim razem. Przepraszam, że zapytam, ale czy masz może korzenie bułgarskie, gdzie nie oznacza tak i na odwrót? Cóż, powiem ci, że jesteśmy w NY, a tu NIE oznacza NIE!- założyłam ręce na piersi ze zdenerwowaniem.

     -Ło, widzę, że mamy tu mądralę- rzucił się na kanapę.

Głośno westchnęłam poddając się. Co on sobie myślał? Że może tak po prostu włamać się do mojego domu i zabrać mnie do Instytutu? Co to, to nie.

     -Carmen, proszę nie utrudniaj tego. Musisz przyjść do Instytutu. Jak nie, to sam zaciągnę cię tam siłą- znów się zaśmiał.

     -Ohh, tylko spróbuj- powiedziałam i odwróciłam się zmierzając do swojego pokoju.

Zrobiłam pierwszy krok i po chwili poczułam jak jedna silna dłoń łapie mnie w talii w mocnym uścisku, druga za to przytwierdzona była do mojej szyi.

Prychnęłam kpiąco. Znów ten sam ruch co ostatnio. Niestety ja nie miałam siły się z nim sprzeczać fizycznie (jakkolwiek to brzmi).

    -Możesz łaskawie mnie puścić?- zapytałam zirytowana.

    -Przepraszam, niestety ta prośba została odrzucona- odparł na co ja się zdziwiłam.

Potem tylko poczułam jak podnosi mnie do góry przerzucając przez ramię, szlafrok, który był mi do połowy ud lekko się podniósł co bardziej mnie zirytowało.

     -Jace!- krzyczałam i biłam go po plecach. –Puść mnie!- nie oszczędzałam siły.

     -Nie, idziemy do Instytutu- oznajmił, wiedziałam, że nie wygram tej walki.

     -Ohh, dobra. Obiecuję, że pójdę z tobą, jeżeli mnie puścisz i dasz mi się ubrać w coś stosownego. Jestem pewna, że Maryse nie chciałaby mnie zobaczyć w samej bieliźnie i prześwitującym szlafroku…- syknęłam przez zęby.

     -Mi to odpowiada- uśmiechnął się jak zawsze w ten sam łobuzerski sposób.

Jace postawił mnie na ziemi, chwilę trzymając jeszcze w talii. Odepchnęłam jego dłonie i wywróciłam oczami kierując się do pokoju i zakładając z powrotem na siebie zdjęte wcześniej ubrania.

*-*-*

Stanęliśmy przed bramą do Instytutu, stał tam gdzie zawsze. Śmieszne jest to, że tak potężny gmach nie jest widoczny dla ludzi. Miałam to szczęście, że urodziłam się ze „Wzrokiem” i wszystko widziałam.  Teraz szczerze się zastanawiałam czy to można było nazwać szczęściem.

     Serce gwałtownie mi przyspieszyło. Co teraz się stanie? Czy mogę oczekiwać pomocy od Nefilim? Wiem jedno. Nie zaufam im zbyt łatwo.

Spojrzałam na Jace i zorientowałam się, że od dłuższego czasu mi się przygląda. Co mnie zdziwiło, uśmiechnął się do mnie zachęcająco.

Zrobiliśmy krok do przodu i przeszliśmy przez bramę docierając do drzwi Instytutu. Jako, że Jace jest Nefilim tylko on może otworzyć drzwi Instytutu co po chwili uczynił. Weszliśmy.

     Pierwsze co ujrzałam i usłyszałam to miauczenie kota. Zwierzak był widocznie zirytowany i unosił się wyższością. Przenikliwie, żółte oczy kota wpatrywały się we mnie niemalże z pogardą.

     -Church, zaprowadź do Maryse- powiedział Jace.

Kot wypiął się do nas, dumnie unosząc ogon, ruszył przed siebie zachowując się jak przywódca wojska, a my jak jego rycerze.

Przemierzając mroczny korytarz Instytutu czułam się dziwnie znajomo. Jakbym już tu wcześniej była. Coraz bardziej zestresowana spotkaniem z Maryse bawiłam się palcami.

     Nagle Jace się zatrzymał przed jednymi z drzwi i lekko je popchnął. Pomieszczenie, w którym się znaleźliśmy po przejściu przez próg okazała się biblioteka.

     Piękne pomieszczenie, istny raj dla mojej starej wersji. Kiedy nie zmagałam się z demonami, czytałam. I to bardzo dużo.  Biblioteka zaopatrzona była w jak przypuszczałam miliony wartościowych i unikatowych dzieł.

     Na środku okrągłego pomieszczenia znajdowało się biurko, za którym siedziała jakaś kobieta. Maryse Lightwood. Jak przypuszczałam. Podniosła wzrok znad pergaminu, na którym coś szybko skrobała i uśmiechnęła się jak najcieplej jak potrafiła.

-Witam cię panno Levan. Usiądź, porozmawiamy- powiedziała wskazując fotel, który stał przy jej biurku.

Zamurowało mnie. Skąd wiedziała jak się nazywam…Aah no tak!

Spojrzałam na Jace’a złowrogo, a on tylko wzruszył ramionami.

Musiał jej powiedzieć. Zapewne zrobił to zaraz po pierwszym spotkaniu. Wiedziałam od początku, że takim typom się nie ufa, a wszystko powiedziałam. Teraz jednak już nie było odwrotu. Ruszyłam przed siebie, sztucznie uśmiechając się do Maryse i zajmując wcześniej wskazane przez nią miejsce. No to zacznijmy wywiad…