8. Mother? Good joke.

"To be a mother is to be there for the child all the time."

     -Clary!- krzyknęłam kiedy jej dłoń wyśliznęła się z mojej. Przepadła. Wielka otchłań wygrała. Rozpętała się burza. Poczułam straszliwy i groźny przypływ energii, wbiłam dłonie w ziemię, kiedy ona zaczęła się trząść…

     Głośno wciągnęłam powietrze i usiadłam na łóżku. Rozglądnęłam się wokół i stwierdziłam, że jestem w pomieszczeniu szpitalnym. Głowa miała mi zaraz wybuchnąć. Podniosłam dłonie do góry i zobaczyłam, że są zabandażowane. Odsunęłam kawałek miękkiego materiału i zobaczyłam, że moja dłoń jest pokryta długimi zadrapaniami, które zostały zastąpione przez grube strupy.

    Wtedy to do mnie dotarło. Co ja narobiłam? Clary przeze mnie zaginęła! O nie, co teraz na to powiedzą wszyscy? Znienawidzą mnie? Pewnie tylko jak się dowiedzą, że nie śpię, posieką mnie na kawałki i rzucą na pożarcie temu wrednemu kotu. Od początku wiedziałam, że przybycie do Instytutu to zły pomysł. Wszystko zepsułam. Pewnie nie mam już sojuszników, wyrzucą mnie na zbity pysk, a ja dalej będę musiała walczyć z demonami. Sama. Tak strasznie przyzwyczaiłam się, że ktoś jednak jest tu dla mnie, aby mi pomóc. A teraz wszystko stracę. Po ciele przebiegły mi niemiłe ciarki a do oczu napłynęły łzy. Nie mogłam ich powstrzymać. Już po chwili zaniosłam się cichym szlochem.

    Odtwarzałam w głowie te wydarzenia z milion razy. Jak walczyliśmy w zasadzce, jak…jak demon się ode mnie odsunął, rezygnując z zamiaru zabicia mnie. Zmarszczyłam brwi i zaczęłam się głęboko nad tym zastanawiać. Co to miało być? Ten demon spojrzał na mnie w sposób jakbym była jego sojusznikiem. Wzdrygnęłam się. A potem ta otchłań…i Clary.

    Starałam się ją utrzymać, Jace mi nawet pomagał, ale na nic. Delikatna dłoń rudowłosej wyśliznęła się z mojej, a dziewczyna po prostu zniknęła wciągnięta przez ciemno-pomarańczową głębinę, która groźnie się jarzyła.

     Byłam zdenerwowana, ba! Cholernie zła! Smutna, rozczarowana, przegrana, bezradna. Kłębiło się we mnie tyle emocji, złych emocji. Znów ogarnęło mnie ciepło. Tyle, że tym razem był to przerażający, palący żar. Wybuchłam. Wyrzuciłam ręce w górę, a następnie uderzyłam nimi o ziemię. Zaczęła się trząść. Budynek się rozpadał. Byłam pewna. To ja to powodowałam. Energia przepływała wzdłuż moich rąk trafiając w ziemię. Głośno dyszałam, nerwowo wpatrując się w jeden punkt…

     Po raz kolejny przestudiowałam wszystkie wydarzenia z magazynu i poczułam zmęczenie. Opadłam na poduszkę, a ostatnie słowa jakie kręciły się w moim umyśle, wypływały z ust Jace’a.

   „Carmen…twoje oczy.”

-:-:-:-:-:-:-

     Ponownie się przebudzam. Jedyna dobra myśl w mojej głowie to taka, że jestem sama w tym pomieszczeniu, mogąc pomyśleć nad tym co zrobić z sytuacją w jakiej się znalazłam. Otwieram oczy i czuję rozczarowanie. Nad moim łóżkiem stoi Jace z założonymi rękami na piersi. Serce zaczyna mi walić. Co teraz zrobi? Zabije mnie? Przecież jego siostra, ukochana, lub kimkolwiek Clary jest dla Jace’a zaginęła z mojej winy.

     Z przerażeniem na oczach siadam na łóżku i syczę z bólu. Moją głowę przeszywa okropny, pulsujący ból. Nawet nie wiem czego jest skutkiem. Jace szybko do mnie podchodzi i delikatnie mnie popycha, abym znów się położyła.

     -Nie powinnaś się przemęczać- powiedział cicho. Opadłam głową na poduszkę i zmarszczyłam brwi.

     -Nie zabijesz mnie?- zapytałam zachowując powagę. Jace parsknął cichym chichotem. Jak on mógł się śmiać w tym momencie? –Co cię tak śmieszy?- dodałam zirytowana. Chłopak usiadł obok mnie na łóżku.

     -Dlaczego miałbym cię zabić?- zapytał marszcząc brwi. Chwilę patrzał w moje oczy zastanawiając się o czym myślę. –Och, chodzi Ci o Clary…znów obwiniasz się o czyjeś zaginięcie?- uciekłam od niego wzrokiem i spojrzałam na zabandażowane dłonie. Teraz bandaż był czystszy, musiał mi go ktoś zmienić kiedy ja spałam. –Carmen, to nie twoja wina. Clary nie umarła. Wątpię, że Valentine chciałby jej śmierci. To był na pewno jego podstęp, aby mieć córkę przy sobie W ten sposób ma nad nami przewagę- odparł cicho.

Przyznaję, że w tym momencie kamień spadł mi z serca. Czyli przeżyję i nie stracę sojuszników.

     -Musimy znaleźć Clary!- wykrzyczałam i znów zerwałam się z łóżka, tylko żeby poczuć ból.

Jace znów popchnął mnie, abym leżała.

     -Wszystkim się zajmiemy, ty musisz odpocząć po…- zaciął się, a na jego twarz wstąpił grymas, jakby to co miał powiedzieć miało go zaboleć.

     -Jace, co się tam wydarzyło?...Mam na myśli tą część ze mną…-zapytałam.

     -Ja…nie wiem. Na początku ten demon…odsunął się od ciebie jakby…poznał swojego.- wykrztusił słowa z trudnością.

     -Co? To niemożliwe, na pewno jest jakieś inne wytłumaczenie…-znów spojrzałam na swoje dłonie i zaczęłam się bawić miękkim materiałem. –Co działo się potem?

     -Clary…wpadła w otchłań, a ty…wybuchłaś okropną złością. Cała się trzęsłaś. Przerażałaś mnie. A potem twoje oczy…-zatrzymał się. Oparł łokcie na kolanach i spojrzał przed siebie.

Znów usiadłam i położyłam moją dłoń na jego ramieniu. Ignorowałam ból, który do mnie dotarł.

     -Jace, co z moimi oczami?- zapytałam niecierpliwie.

Chłopak odwrócił swoją twarz ku mnie, najpierw spojrzał na moją dłoń na jego ramieniu, a potem na mnie. Jego źrenice się rozszerzyły.

     -Były…czarne…jak smoła…

W tym momencie tylko czułam jak tracę przytomność.

-:-:-:-:-:-:-

     Stałam przed lustrem. Wpatrywałam się w swoje odbicie, ale ono nie było identyczne. Moje odbicie lustrzane wpatrywało się we mnie z łobuzerskim uśmieszkiem. Przeniosłam wzrok wyżej. Moje odzwierciedlenie miało oczy czarne jak smoła… Serce przyspieszyło. Druga wersja mnie nagle wyszła z lustra i stanęła twarzą w twarz ze mną. Złożyła dłoń w pięść i w tym momencie lustro pękło, a jego kawałki rozsypały się wokół moich stóp. Czarnooka Carmen schyliła się pod jeden odłamek i przyłożyła sobie go do szyi. Poczułam ból, wbijający się odłamek lustra w moją szyję. Odbicie zaczęło przesuwać ostrym odłamkiem po swojej szyi, tyle że to nie ona krwawiła, nie odczuwała bólu. Spojrzałam na mój dekolt, po którym spływały strugi krwi. Zaczęłam się krztusić, a po chwili upadłam. Podniosłam oczy do góry tylko po to, aby zobaczyć śmiejącą się ze mnie Czarnooką Carmen.

     Przebudzam się z głośnym krzykiem. Serce niemożliwie szybko mi bije. Panikując podnoszę dłonie do szyi, ale uspokajam się kiedy upewniam się, że nie krwawię. Nikogo nie ma. Pewnie zaraz ktoś tu wpadnie przez mój okropny krzyk. Po chwili orientuje się, że nie czuję się tak źle siedząc na łóżku. Decyduję wstać i przejść się po Instytucie.

     Ściągam nogi z łóżka. Poprawiam dresowe spodnie i bluzkę, którą mam na sobie. Pewnie Isabelle mnie przebrała… przynajmniej mam taką nadzieję. Bosymi stopami stąpając po zimnej podłodze dochodzę do drzwi i już po chwili jestem na korytarzu.

     Dopiero teraz czuję ból w moich nogach i łopatkach. Moja wczorajsza, nieprzewidywalna moc musiała mnie wykończyć fizycznie. Mijam lustro, które wisi na ścianie w korytarzu i chwilę się w nie wpatruję. Po chwili jednak przypominam sobie swój sen, uciekam od niego wzrokiem i przyspieszam co przychodzi mi z trudnością.

     Docieram do drzwi biblioteki zza których słychać głosy. Nachylam się przystawiając ucho do drzwi.

     -Nie możemy prosić jej o wykorzystywanie swojej mocy! Nie widzisz co się z nią dzieje?! Leży w pokoju szpitalnym i co chwile traci przytomność! W każdym momencie możemy ją stracić…- chwilę zastanawiałam się czyj to był głos. Po chwili do mnie dotarło, że to był Jace. Sposób w jaki się mną przejmował był intrygujący, a zarazem dziwny. Biorąc pod uwagę nasze początki nigdy bym nie pomyślała, że tak mu się odmieni.

     -Wiem! Ale może być dla nas bardzo pomocna! Musimy poprosić ją o pomoc w odzyskaniu Clary.- tym razem to była Maryse.

     -Nie musi do tego używać swoich mocy, zawsze można pomóc w inny sposób…-wysyczał złotowłosy.

Postanowiłam wejść do środka i im przerwać. Popchnęłam ciężkie drzwi i weszłam do biblioteki.

Wszyscy. Maryse, Robert, Jace i Isabelle stali rozproszeni po pomieszczeniu ze zdenerwowanymi twarzami. Kiedy weszłam do pokoju wszyscy skierowali swój wzrok na mnie. Każdemu rozszerzyły się oczy. Trwała niezręczna cisza.

     -Zrobię wszystko o co poprosicie, aby uratować Clary…-wykrztusiłam próbując brzmieć poważnie. Jace pokręcił głową i głośno westchnął.

      -Na razie odpocznij, musisz się zrehabilitować, jak już będziemy wiedzieli co robić, poinformujemy cię- Maryse uśmiechnęła się do mnie ciepło. –Lepiej jak wrócisz do swojego pokoju, pomieszczenie szpitalne jest przytłaczające, czyż nie?- zapytała.

W odpowiedzi tylko skinęłam głową i uśmiechnęłam się. Odwróciłam się i szybko wyszłam z biblioteki. Chwilę jeszcze stałam na korytarzu patrząc to w prawą, to w lewą stronę. Skręciłam w lewo, a to nie był kierunek prowadzący do mojego pokoju.

-:-:-:-:-:-:-

     Stąpałam po spiralnych schodach, z ciekawością co znajdzie się na ich końcu. Byłam zmęczona, ale ciekawość zwyciężyła. Kiedy weszłam na ostatni schodek ujrzałam miejsce, które wywołało u mnie ciarki.

     Przed moimi oczami rozciągał się dość duży pokój, w którym dominował kolor zielony. Wszędzie rozpościerały się różnorakie rośliny. Były ich miliony. Od przepięknych, kolorowych kwiatów po zwykłe zielone roślinki złożone tylko z liści. Na przedzie pomieszczenia było duże okno. Podeszłam do niego i zauważyłam widok, którego w życiu wcześniej nie widziałam.

Przede mną widniała panorama Nowego Jorku. Kolorowe światła, wysokie budynki i drzewa. Spojrzałam w dół i zorientowałam się, że jestem dosyć wysoko. Czułam, że jestem na szczycie świata. Uśmiechnęłam się i usiadłam na ziemi przed oknem. Podciągnęłam kolana do piersi i oparłam na nich brodę otulając rękoma moje nogi. Pochłonęły mnie myśli.

     Jak to wszystko się zakończy? Czy mogę liczyć na happy ending? Może jednak wszystko się skończy moją śmiercią? Co jeśli zginę? Wiem, na pewno, że zanim umrę muszę pomóc odzyskać Clary. Dalej mam poczucie, że to wszystko moja wina.

     -Strasznie lubisz narażać swoje życie na niebezpieczeństwo, co?- wystraszyłam się i lekko podskoczyłam w miejscu. Odwróciłam się i zobaczyłam Jace’a z rozczochranymi włosami, stojącego boso na zimnej podłodze.

     -Jakim cudem narażam się na życie siedząc spokojnie w…czymkolwiek to miejsce jest…-parsknęłam i znów wróciłam wzrokiem na panoramę NYC.

     -Jesteś w oranżerii…a co do narażania życia to raczej mi chodzi o twoją stałą chęć pomocy. Po co to dla nas robisz?- zapytał przysiadając się obok mnie.

     -Bo dostaje w zamian od was ochronę…a to jest to czego w tym momencie najbardziej potrzebuję…- powiedziałam cicho.

     -Łał, czyli pod maską twardzielki kryją się jakieś uczucia?- zachichotał.

     -I kto to mówi…na początku byłeś dla mnie oschły…a teraz odnoszę wrażenie, że…przejmujesz się mną.- spojrzałam na niego.

Chłopak spojrzał na mnie i zmarszczył brwi. Minęło kilka sekund zanim odpowiedział.

     -Bo tak jest…- wykrztusił. Rozszerzyłam oczy, a serce mi przyspieszyło. Jace nie odrywał wzroku od moich oczu. Było to stresujące, a zarazem miłe.

     Ten moment przerwała kolejna osoba, która weszła do oranżerii. To był Alec.

     -Ktoś przyszedł do ciebie z wizytą Carmen.- powiedział ozięble marszcząc brwi.

Do mnie? Z wizytą? A może Harry?! Mój przyjaciel-wampir. Od razu ucieszyłam się na tą myśl. Nie widziałam go od czasu kiedy poznałam Jace’a. A to było dobry tydzień temu, albo i nawet więcej.

     -Kto niby chce teraz, o tej porze zobaczyć się z Carmen?- syknął Jace.

     -Kobieta przedstawia się jako twoja matka Carmen- Alec spojrzał na mnie, a ja doznałam szoku.

Moja matka? Nie ma mowy. Ona i mój ojciec umarli z rąk demona pół roku temu. Serce waliło jak szalone, a moje myśli toczyły właśnie bitwę.