9. I didn't see that coming

"Temptation is not a sin."

       -Nie pójdziesz sama!- krzyknął zaciskając pięści.

       -Oh, przekonajmy się! Jace wolę sama poradzić sobie z tym problemem, czy możesz odpuścić przynajmniej na pięć sekund?- prawie się poddawałam...już od dziesięciu minut stoimy w oranżerii, kłócąc się o to, czy pójdę sama na wizytę do mojej „matki” czy z Jace’m.

       -Carmen, nie wiesz czy to naprawdę jest twoja matka…-rozłożył ręce.

       -Po to do niej idę, żeby się przekonać, poza tym ona na pewno jest Nefilim, inaczej by tu nie trafiła, co nie?- mrugnęłam do niego i skierowałam się w stronę wyjścia, zostawiając chłopaka za sobą. Zanim wyszłam usłyszałam jeszcze jego słowa.

       -Nie każdy Nocny Łowca jest sługą dobra...-wypowiedział słowa cicho, ale w taki sposób, który wywołał ciarki na całym moim ciele.

       Szłam korytarzem za Alec’iem, który miał kompletnie kamienną twarz. Nie potrafiłam odczytać żadnych jego emocji. Ani jednej. Albo je tak dobrze ukrywał, albo naprawdę nic nie czuł…

       Dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, że się denerwuję. Kim jest osoba podszywająca się pod moją matkę i po co to robi? Może to jest kolejny podstęp Valentine’a, wysłał jednego ze swoich sługusów aby wyrządzić mi szkodę w Instytucie? Co jak co, ale w tym momencie żałowałam, że nie ma ze mną Jace’a. Może Alec zostanie i okaże się pomocny w razie czego? Miałam taką nadzieję.

       Zbliżaliśmy się do głównych drzwi Instytutu i z oddali zobaczyłam wysoką kobietę, z długimi, lśniącymi blond włosami która nerwowo chodziła tam i z powrotem. Wyglądała bardzo młodo. Na jej ramionach widziałam namalowane świeże runy, ale nie brakowało również białych, wyblakłych pozostałości po runach namalowanych wcześniej. Kiedy zorientowała się, że nie jest sama w korytarza, skierowała głowę w naszą stronę. Oczy jej się rozszerzyły, a usta wygięły w delikatnym uśmiechu. Stanęłam jakiś metr oddalona od niej. Nie miałam zamiaru zbliżyć się bardziej.

       -Mam zostać, czy poradzisz sobie?- zapytał niepewnie Alec.

       -Możesz zostać?- mimiką twarzy wyraziłam swoją niepewność. Alec tylko skinął głową i odszedł parę kroków dalej, aby potem oprzeć się o ścianę i tam czekać na koniec spotkania z moją “matką”.

      Założyłam ręce na piersi i wyczekiwałam, aż kobieta się odezwie.

      -No więc? Co masz do powiedzenia, mamo?- podczas wypowiadania słowa 'mamo' palcami wykonałam gest imitujący nawias.

       -Tyle lat minęło...wyrosłaś na piękną wojowniczkę...-kobieta zbliżyła się wyciągając dłonie do przodu na co ja automatycznie zrobiłam krok w tył.

       -Nie dotykaj mnie...-syknęłam. -Dlaczego podszywasz się pod moją matkę, Valentinę cię nasłał?- zaraz jak wypowiedziałam jego imię kobieta wzdrygnęła się i zaczęła się niespokojnie rozglądać po Instytucie.

       Alec odsunął się spod ściany i zbliżył do mnie zaciskając pięści.

       -Carmen, to naprawdę ja. Nazywam się Abigail Carter, jestem twoją matką. Daj mi chociaż chwilę, a wszystko Ci wytłumaczę.- kobieta znów zrobiła krok do przodu, a ja ponownie się cofnęłam.

       Zacisnęłam pięści i szczękę. Toczyłam właśnie bitwę z myślami. Wspomnienia powróciły.

Zapłakana po stracie przyjaciółki i kompletnie zdezorientowana co się stało otwierałam drzwi do domu. Moje trzęsące się ręce nie potrafiły poradzić sobie z zadaniem, klucze upadły mi, a ja schyliłam się, żeby je podnieść. Moje dłonie pokryte były zaschniętą krwią przyjaciółki. Otarłam policzek z łez zostawiając czerwony ślad na kości policzkowej. W końcu udało mi się dostać do domu. Nie zastanawiając się od razu krzyknęłam.

-Mamo! Tato!- mój głos był załamany przez ciężki płacz.

Biegałam po całym domu, aby ich znaleźć, ale nigdzie ich nie było. Cały czas płacząc przeszłam przez salon w kierunku kuchni.

Kiedy zobaczyłam czerwoną plamę na podłodze moje serce dosłownie stanęło. Zaczęłam się trząść i robiłam powolne kroki w stronę pomieszczenia. Wtedy ich zobaczyłam.

Momentalnie straciłam przytomność na widok zmasakrowanych ciał moich rodziców.

       -Nie możesz być moją matką, moi rodzice zginęli z rąk demona!- wykrzyczałam coraz bardziej zaciskając pięści.

       -To nie byli twoi rodzice...- kobieta odpowiedziała cichym, spokojnym głosem. Zaczęłam się głęboko nad tym zastanawiać. Fakt faktem, w ogóle nie byłam podobna do rodziców, oboje mieli brązowe włosy, a ja jestem jasną blondynką. Nasze rysy twarzy w ogóle się ze sobą nie zgadały. Teraz zaczęłam wątpić, jednak wtedy nie zwracałam na to uwagi.

       -Udowodnij!- wykrzyczałam tak głośno, że zabolało mnie gardło. Znów poczułam napływające ciepło do mojego ciała. Starałam się je kontrolować.

       -Na karku masz znamię...-kobieta podeszła do mnie, tym razem się nie cofnęłam.-Mogę?- zapytała. Tylko skinęłam głową.

Kobieta odgarnęła moje blond włosy z karku i przejechała opuszkami palców po znamieniu, które bardzo dobrze znałam. Mała blizna, którą mam od urodzenia jest w kształcie półksiężyca. Zawsze ją ignorowałam uznając za przypadkowe znamię.

       -Mam takie same.- odgarnęła swoje włosy i odwróciła się do mnie tyłem. Na jej karku widniało identyczne znamię. Brzuch mnie rozbolał. To niby nic, ale sprawia, że mam wątpliwości.

      -Proszę pozwól mi wszystko wytłumaczyć.- powiedziała błagalnym tonem.

****

       -Oddałam cię rodzinie zastępczej, nie chciałam takiego życia dla ciebie. Musiałam cię ukryć.- powiedziała kobieta.

Zaczęłam coraz więcej rozumieć. Łączyłam fakty w spójną całość, wszystko się wytłumaczyło.

       -Dlaczego Valentine mnie ściga?- wyparowałam z pytaniem. Abigail spięła się i chwilę patrzyła w przestrzeń, po chwili spojrzała mi w oczy.

       -Jesteś potężna, masz moce jakich nie miał żaden Nocny Łowca, jesteś wyjątkowa. Valentine lubi wyjątkowość, byłabyś białym krukiem w jego kolekcji sługusów.- wzdrygnęłam się.

       -Czyli naprawdę jestem Nocnym Łowcą?- spytałam z nadzieją w oczach.- Skoro tak, to jakim cudem posiadam takie moce? Przecież to niemożliwe...

       -Tak, jesteś Nefilim...-odparła na pierwszą część mojego pytania, drugą jednak zignorowała. Abigail widocznie coś ukrywała.

       -Kim jest mój ojciec?- zapytałam na co kobieta spięła wszystkie mięśnie, znów się zamyśliła.

       -To nieistotne...dowiesz się w swoim czasie...-odparła nie patrząc na mnie.

W swoim czasie? A co niby to miało oznaczać? Taki wielki sekret? Znów się zdenerwowałam.

       -Najlepiej jak już pójdziesz...-zacisnęłam dłonie w pięści.

       -Carmen...

       -IDŹ!- wykrzyczałam, a z mojej dłoni poleciała mała iskierka. Starałam się jak najmocniej kontrolować moją moc.

       Abigail spojrzała się na moją dłoń, a potem na mnie. W jej oczach widać było smutek i współczucie. Alec podszedł do mnie i chwycił mnie za ramię.

       -Wszystko dobrze?- zapytał.

Potaknęłam głową cały czas patrząc się na Abigail.

      -Sama się odprowadzę.- kobieta odwróciła się i pokierowała w stronę wyjścia.

****

       Próbowałam skleić wszystko to co powiedziała mi Abigail. Czy mogę jej ufać? Naprawdę jest moją matką? Teraz naprawdę bym potrzebowała Harry'ego, ten stary-młody wampir zawsze wiedział co powiedzieć. Zamiast tego siedzę poobijana w tej ruderze i wszystko zaczyna mnie przytłaczać. Głośno wzdycham i postanawiam wyjść na zewnątrz niezauważona i zaczerpnąć świeżego powietrza.

       Kiedy wychodzę uderza we mnie chłodny powiew. W tym momencie jest dla mnie przyjemny, ciepło z mojego ciała jeszcze nie opadło. Spoglądam w prawo i zauważam drewnianą ławkę, na której postanawiam usiąść. Siadam, drewno jest przeraźliwie zimne, ale ignoruję to.

       Patrzę się w przestrzeń, nie myśląc o niczym. Mam pustkę w głowie, jest tego tak wiele, że już sama nie wiem o czym myśleć, dlatego wyłączam na chwilę swój mózg.

       -Ciężki dzień co?- słyszę głos. Kieruję wzrok do jego źródła. Jace. Wywracam oczami.

       -Nie zaczynaj...- warczę.

       -Czego?- pyta zdezorientowany.

       -Dokuczania, naprawdę nie mam na to teraz siły...- wzdycham.

       -Wcale nie miałem zamiaru ci dokuczać...-odpowiada. Spoglądam na niego z uniesioną brwią, a ten parska śmiechem.

       -No może trochę...- śmieje się dalej, na co ja cicho chichoczę.

Znów głośno wzdycham.

       -I jak, to naprawdę twoja matka?- zapytał.

       -Chciałabym wierzyć, że nie. Ale naprawdę mam coraz więcej wątpliwości i zastanawiam się, a co jeśli to naprawdę ona?- zacinam się na chwilę. -Co jak ona zna odpowiedź na pytanie „Kim jest Carmen Levan?”...- trę swoje ramiona, gdyż powoli robi mi się zimno.

       -Ja wiem kim jest Carmen Levan...-Jace spogląda na mnie i się uśmiecha.

       -Jace, nie mam na to och...

Nie daje mi dokończyć, gdyż kładzie mi dłoń na policzku i kciukiem przejeżdża po mojej dolnej wardze.

        -Carmen Levan, jest piękną...-wraz z tym słowem zbliża się i całuje moją szyję.- Nieustraszoną- składa kolejny pocałunek na mojej szyi. -Odważną.- tym razem jego usta lądują na linii gdzie szyja styka się z brodą.-Seksowną.- całuje mój policzek, a następnie spogląda mi w oczy. Jestem zdezorientowana, a zarazem zadowolona, nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego jak bardzo na to czekałam. Zadziwia mnie jego stanowczość, wie czego chce, nie cacka się tylko przechodzi do czynów. Jace kontynuował. -Straszliwie upartą wojowniczką.-chichocze i patrzy na moje usta, które nie zdając sobie sprawy przygryzam. Teraz myślę tylko o jednym. „Zrób to w końcu”. 

I wtedy moje usta wychodzą mu na spotkanie.

___________________________________

Dzisiaj tak krótko i troszkę nudno. Przepraszam za baaardzo długie opóźnienie. Postaram się was już nie zostawiać na tak długo. Pozdrawiam.

-Pauline

P.S Poniżej aktorka odgrywająca rolę Abigail Carter.