19. Demon in disguise

"But as long as I remember what it was like to love you I will always feel alive"

Powtarzam w głowie jego słowa niczym mantrę. Jego męski, a zarazem delikatny głos odtwarza się w moich myślach kilkanaście razy. W pewnym momencie zaczynam zastanawiać się czy, aby Jace nie powtarza się mówiąc do mnie telepatycznie, ale nie. To tylko mój mózg analizuje jego słowa w kółko, do końca nie wiedząc jak zareagować.

Owszem, zanim Jace zaskoczył mnie swoim wyznaniem, chciałam powiedzieć to samo. Nie spodziewałam się jednak, że to odwzajemni. Wciąż wpatrywaliśmy się w swoje oczy ignorując niezręczną ciszę, która nas otaczała.

W pokoju tliły się tylko dwie małe świeczki postawione na stoliku do kawy. W pewnym sensie tworzyło to niesamowity i romantyczny nastrój. Idealny właśnie na ten moment.

- J-jesteś pewien? - przeklinam na siebie w myślach kiedy zaczynając zdanie jąkam się. Chłopak marszczy brwi i z małym uśmieszkiem na ustach kręci głową.

- Tak ciężko w to uwierzyć, co? - Jace chichocze.

- Szczerze...to tak. - odwzajemniam śmiech.

- Carmen...nigdy nie byłem bardziej pewien wypowiadając te dwa słowa. - nagle trafiła mnie pewna myśl, że nie jestem pierwszą dziewczyną, której wyznaje miłość. To boli, ale jednak staram się to zignorować. Jace kontynuuje. - Wpadłaś do mojego życia tak nagle i obróciłaś je o 180 stopni. Pomogłaś zwalczyć uczucie do nieodpowiedniej osoby, uratowałaś mi życie, i to nie jeden raz, sprawiłaś, że budzę się z uśmiechem na twarzy... zainspirowałaś mnie. - chłopak spuszcza głowę.

- Jakim sposobem? - pytam zdziwiona. Gdybym miała kogoś zainspirować to chyba do śmierci...jestem życiową porażką.

- Codziennie pokazujesz jaka jesteś silna i pomimo tego ciężaru, który spadł na twoje plecy, nie poddajesz się. Starasz się go unieść.

- Jace, ale byłam na skraju załamania...

- Ale się nie załamałaś, to już wiele o tobie świadczy. Że jednak gdzieś ta silna wola w tobie siedzi i nie pozwala ci się poddać.

Słowa Jace'a trafiły głęboko do mojego serca. Chłopak ma rację. Jestem silna, nie poddaję się i potrafię stawić czoła przykrościom, które spotykają mnie na co dzień. Dlaczego nie potrafiłam tego zauważyć do tej pory?

- Teraz tylko istnieje jedno pytanie...- zaczyna Jace. - Czy odwzajemniasz moje uczucie? - na twarzy chłopaka widzę zwątpienie, chcę jak najszybciej pozbyć się tego grymasu z jego twarzy.

- Tak Jace. Ja również cię kocham. - uśmiecham się do niego, a ten rozszerza oczy w niedowierzaniu.

Postanawia nie odpowiadać mi słowami lecz czynem i mocno całuje mnie w ustach jakby całował mnie po raz ostatni...

***

Jasne promienie słońca budzą mnie z głębokiego i przyjemnego snu. Otwieram oczy z ogromnym uśmiechem na twarzy. Pamiętam co wydarzyło się poprzedniego wieczora. W głowie cały czas krążą mi nasze wyznania, które tak wiele wniosły do mojego życia. Odwracam głowę na poduszce, aby spojrzeć na śpiącego jeszcze Złotowłosego. Podziwiam rysy jego twarzy, mocno zaostrzone kości policzkowe, cienkie, różowawe usta i zamknięte powieki, które zdobią gęste rzęsy niczym baldachimy.

Postanawiam go nie budzić i szybkim ruchem wyskakuje z łóżka. Zarzucam na siebie ubrania, które wczoraj podarował nam Albert, były to czarne obcisłe spodnie, czarna bluzka na ramiączkach oraz skórzana kurtka, również koloru czarnego. Był to przygnębiający kolor, ale jak najbardziej wpasowywał się w naszą "rasę".

Wychodząc na zewnątrz zabieram duży haust świeżego powietrza, który działa na mnie kojąco. Jakby wyczyścił mój organizm z toksyn, a umysł z nieprzyjemnych myśli.

Rozglądam się dookoła i podziwiam krajobraz, który otacza mały domek, w którym przebywam z Jace'm. Dostrzegam mocno zielone korony drzew, a za nimi szczyty górskie. Do moich uszu dociera przemiły śpiew ptaków, no i te powietrze. Czyste, nieskazitelne. Ojczyzna Nefilim to istny raj.

Pierwszy raz czuję ogromną radość i beztroskość od długiego czasu. Ostatnio nie byłam zdolna odetchnąć i po prostu odpocząć, gdyż ludzie nieustannie dokładali mi cierpienia, zdradzali, wykorzystywali, a nawet chcieli zabić.

Dlatego też cieszę się, że mam Jace'a. Jedyną osobę, która jest prawdziwa w moim życiu, nie rani mnie, a raczej ratuje. Chłopak jest moją odskocznią od problemów, od których tak łatwo przy nim uciec.

Decyduję się na krótki spacer po Idrisie. Robię pierwsze kroki cały czas rozglądając się, czy aby ktoś mnie nie śledzi...po chwili kręcę głową. Przecież jestem w Idrisie, w ojczyźnie moich rodaków, gdzie nikt mnie nie zaatakuje. Jestem wśród swoich. Nareszcie czuję, że gdzieś przynależę.

Idę równą ścieżką, co chwila mijając Nocnych Łowców, którzy patrzą na mnie z zaciekawieniem. Jestem pewna, że tutaj informacje rozchodzą się błyskawicznie szybko. W końcu Idris nie jest ogromnym miejscem i wszyscy już wiedzą o nagłych, niezapowiedzianych przybyszach.

W oddali dostrzegam szczyty demonicznych wież. Wywołują we mnie fascynację, ale zarówno przerażenie. Dwie wieże, które tak świetnie sprawdzają się w chronieniu Idrisu przed demonami równie dobrze mogły by chronić Idris przede mną. Cały czas obawiam się, że demon ukryty w moim ciele wydostanie się na zewnątrz w najmniej odpowiednim momencie. Prawdę mówiąc, ten nieodpowiedni moment będzie trwał cały czas dopóki nie opuszczę Szklanego Miasta.

Kiedy skręcam w leśną dróżkę nagle ktoś łapie mnie za ramiona i odwraca w swoją stronę. Przed sobą widzę barczystego mężczyznę z szalonymi oczami. Wpatruje się we mnie z nienawiścią. Jego dłonie na moich ramionach zaciskają się niemożliwie mocno, tak że syczę z bólu przez zęby. Chociaż moja moc byłaby teraz bardzo przydatna, rezygnuję z jej użycia, ponieważ wtedy wszystko to co próbuję ukryć głęboko w sobie, ujrzałoby światło dzienne.

- Ty! Przez ciebie Elizabeth zginęła! Ty parszywy demonie! - mężczyzna krzyczy po czym szybko wyciąga nóż zza paska spodni i przystawia mi go do gardła. - Zaraz się na tobie zemszczę. Nie zabijesz już nigdy, nikogo z mojej rodziny! - w tym momencie czuję jak ostrze noża mocniej naciska na skórę mojej szyi.

- Matt! Zostaw ją! - słyszę męski głos, ale to nie Jace. Czuję jak mężczyzna gwałtownie odciąga nóż i odsuwając się od mojego ciała upada na zieloną trawę.

- Colin! Jak możesz stanąć po stronie demona? - krzyczy Matt.

- To nie demon głupcze! To dziewczyna! I na dodatek jedna z nas! - dopiero teraz mam okazję przyjrzeć się chłopakowi. Jest wysoki, ma kruczoczarne włosy oraz szerokie, umięśnione ramiona. Jak przypuszczam jest w moim wieku.

Odsuwam się jak najdalej od Matt'a i staję opierając się o zimny pień drzewa.

Na twarzy Matt'a zauważam zmieszanie. Spogląda to na mnie to na chłopaka, który mnie uratował. Po chwili wstaje i szybko ucieka w stronę lasu. Colin podchodzi do mnie i łapie mnie za ramię.

- Carmen, tak? - wow, informacje w Idrisie naprawdę szybko się rozchodzą. - Wszystko w porządku? - pyta ze zmartwieniem. Spoglądam na niego niepewnie, ale po chwili odpowiadam.

- Tak, dzięki...za uratowanie mnie...- dziękuję mu.

- Powinnaś na niego uważać. Odkąd jego ukochana żona Elizabeth zginęła z rąk demona, ten oszalał. Lepiej trzymać się od niego z daleka.

Próbuję uspokoić oddech i bicie serca. Biorę kilka głębokich wdechów i znów spoglądam na Colin'a.

- Dlaczego widział we mnie demona? - pytam. Cała ta sytuacja mnie przeraziła. Jeżeli Matt rozpoznał we mnie cząstkę demoniczną...to...to mam przechlapane.

- Nie wiem, ale jak już mówiłem, to szaleniec...

- Carmen?! - słyszę kolejny głos, tym razem rozpoznaję go od razu.

Jace podbiega do mnie wyraźnie przerażony. - Carmen, coś się stało? - pyta, dokładnie oglądając całe moje ciało.

- Nic jej się nie stało, przyszedłem na czas. Gdyby było inaczej, Matt...ten szaleniec poderżnąłby jej gardło. - Colin odpowiada za mnie.

- Rany, Carmen! Następnym razem nie wychodź beze mnie, rozumiesz? - Złotowłosy łapie mnie za policzki i całuje w czoło, a ja tylko potakuję głową. - Dzięki Colin, poradzimy już sobie. - wypowiada te słowa zimnym tonem.

Colin skina głową i odchodzi w stronę Alicante.

***

- Jace, on we mnie rozpoznał demona! Rozumiesz co to znaczy? Co z tego, że inni uważają go za szalonego, skoro ma rację! - krzyczę głośno oddychając i chodząc z jednego do drugiego kąta w sypialni. Jace leży na łóżku, podparty na łokciach.

- Carmen, uspokój się! Na razie nic ci nie grozi.

- No właśnie, na razie! Ile czasu minie zanim ktoś ważniejszy w Alicante się zorientuje kim naprawdę jestem?

- Carmen, uwierz mi, rozumiem twoje obawy, wiem jak się czujesz, ale… - przerywam mu w połowie zdania. Nie mogę tego znieść.

- Jace! W tym sęk, że nie rozumiesz! Nie wiesz jak to jest trzymać w sobie to okropieństwo, czuć, że ten demon siedzi gdzieś głęboko w tobie i ma zamiar zniszczyć ci życie! - krzyczę głośno oddychając.

- Carmen… proszę uspokój się. - chłopak znów patrzy na mnie tym znajomym, przerażonym, wzrokiem.

Wiem, że ciemna moc ma teraz okazję przejąć nade mną kontrolę, ale nie mogę na to pozwolić. Robię kilka wdechów. Wtedy wpadam na pomysł, co tak naprawdę może mi pomóc pożegnać chcącego się wydostać ze mnie demona.

Podbiegam szybko do Jace’a i mocno go całuję. Pocałunek trwa kilka sekund, ale tyle wystarcza mi, żeby się uspokoić.

- Przepraszam, że tak wybuchłam. Ja po prostu...jestem przerażona.

- Będę cię ochraniał, nawet jeśli to oznacza, że stracę swoje życie.

***

Lekko podskakuję na kanapie kiedy nagle słyszę donośne pukanie do drzwi. Jace patrzy na mnie ze zdziwieniem po czym wstaje i podchodzi do nich, aby je otworzyć.

Za nimi stoi Albert.

- Maryse, Robert, Alec i Isabelle przybyli do Idrisu.

- Tylko? Nie ma z nimi Clary? - Jace pyta.

- Przybyli tylko ci, których wymieniłem Jace.

A/N: Jak myślicie, czy jest w tym jakiś głębszy sens, że Clary nie ma w Idrisie?