21. Confession

 "The great thing about my soul is that black goes with everything."

Biegnę co sił. Moje stopy gwałtownie uderzają w wydeptaną ścieżkę na polanie zostawiając w niej głębokie ślady. Nie oglądam się za siebie. Nie interesuje mnie to, że za sobą zostawiłam Colina, który pewnie zastanawia się teraz dlaczego tak nagle zerwałam się w bieg.

Czuję, że uczucie przerażenia rośnie w mojej piersi nieubłaganie. Wypełnia mnie całą i wydostaje się na zewnątrz w postaci niepewnych kroków podczas biegu, trzęsących się dłoni. Zaciskam je w pięści, próbując się jakoś opanować, lecz to nic nie pomaga.

Wieże zwiększyły swoją skuteczność. Jestem w złym miejscu w bardzo nieodpowiednim czasie. A może to moja osoba jest nieodpowiednia? Jestem wybrykiem natury, dziwadłem, którym pogardzi każdy Nocny Łowca. Gdyby większość dowiedziała się o tym kim jestem pomyśleliby, że jestem po stronie wroga i spiskuję przeciw Nefilim w ich własnej ojczyźnie. Nic podobnego. Nie wybrałam tego życia, a pomimo tego, mogę za nie ostro zapłacić. Nawet śmiercią.

Kiedy znajduję się jakieś 10 metrówod domku, gdzie przebywam z Jace'm zaczyna padać deszcz. Krople wody spadajace z nieba uderzają w moje ciało, sprawiając mi przy tym ból. Czuję jakby spadało na mnie stado igieł. Do końca nie wiem czemu moje ciało jest w tym momencie tak wrażliwe. Biegnę jednak dalej nie zwracając na to uwagi.

Wpadając do domku jestem okropnie przemoczona, wystarczyła minuta na zewnątrz podczas ulewy, a ja wyglądam jakbym właśnie wyszła z oceanu.

- Jace! - krzyczę szukając go po całym domu. Wchodzę do małej kuchni. - Jace! - w moim głosie słychać strach i desperację.

- Carmen? - Jace wychodzi z łazienki, w pasie owinięty jest ręcznikiem. Jego włosy są mokre.

- Jace...-podchodzę do niego szybko. - Zwiększyli skuteczność demonicznych wież. - oświadczam, a chłopak rozszerza oczy.

- Już? Nie spodziewałem się, że zrobią to tak szybko...

- Co teraz? Co robimy? - nie potrafię wykrztusić ani słowa więcej. Czuję jak wszystko we mnie pęka, a nadzieja ulatuje niczym para. Jestem skazana na niepowodzenie w swoim życiu. To mój koniec. - Jace to koniec.

- Jaki koniec? Co ty wygadujesz?! - widzę, że chłopak lekko się oburza. - Carmen nic ci nie będzie. Mam plan.

Jace mnie zaskakuje. W ciągu sekundy potrafił wymyślić jakikolwiek plan?

- Słucham cię.

- Powiemy wszystko o tym kim jesteś.

***

- Mam nadzieję, że się nie mylisz, i że twój plan okaże się dobry. - mówię idąc ramię w ramię z Jace'm w stronę siedziby Alicante.

- Carmen, zaufaj mi. Wiem, że będą chcieli cię chronić. Pomimo tego, że płynie w tobie krew demona, jesteś też Nefilim, co czyni cię jedną z nas. A tacy jak my zawsze znajdą schronienie w Idrisie.

- Nie jestem jedną z was Jace. Gdybym była, wszyscy tutaj mieliby krew demona w swoich ciałach. - prycham.

- Nic już nie mów, tylko daj sobie pomóc. - ton chłopaka jest nieco zgryźliwy. A może ja naprawdę robię się już irytująca co chwile użalając się nad swoim żywotem?

Wchodząc do Alicante, dziwię się, że wieże nie żarzą się ani na czerwono, ani na złoto, co oznaczałoby, że wszyscy mają być w gotowości, ponieważ nieprzyjaciel wdarł się do stolicy. A może wcale nie ma się o co bać?

***

- O czym chcecie porozmawiać? - Richard, barczysty mężczyzna, z którym rozmawialiśmy kiedy tu przybyliśmy siada na czerwonej kanapie, naprzeciw nas. Wygląda groźnie. Czuję, że moje serce za chwilę wyskoczy mi z klatki piersiowej. Kiedy wyobrażam sobie, co może zdarzyć się kiedy dowie się kim jestem, po moich ramionach przebiega gęsia skórka. Mam nadzieję, że będzie odwrotnie.

- Dowiedzieliśmy się, że zwiększyliście skuteczność wież...chcemy coś wytłumaczyć, żeby potem nie było nieporozumień. Liczymy na twoją wyrozumiałość Richardzie. - Jace podkreśla ostro jego imię, a ten przytakuje. Chłopak spogląda na mnie dając mi znak, że mogę mówić.

- No więc...- zaczynam mówić mocno zaciskając dłonie z nerwów. - Nie jestem zwykłym Nocnym Łowcą. Na początku myślałam, że jestem zwykłym Przyziemnym, kiedy odkryłam to. - podnoszę dłonie wewnętrzną stroną do góry, po chwili skupienia, te zaczynają wydzielać oślepiające złote światło.

- To co widzisz Richardzie. - to śmiercionośna, a zarazem dająca życie broń. Jace mówi ze spokojem wpatrując się w moje dłonie. Richard spogląda na mnie z zaciekawieniem.

- Ten fenomen, to połączenie dwóch mocy. Jedna zabija, druga leczy. Nie wzięły się one jednak znikąd. -tłumaczę ze spokojem, patrząc Richardowi w ciemne oczy.

- Skąd zatem? - mężczyzna pyta przykładając dłoń do brody.

- Musimy cię ostrzec. Nie postępuj pochopnie. Wysłuchaj jej do końca. - Złotowłosy stara się jak może, aby uniknąć porażki.

- Zamieniam się w słuch.

- Otóż, całkiem niedawno na moich plecach zaczął tworzyć się pewien znak. - emocje na twarzy Richarda wskazywały na to, że domyśla się o co chodzi. Możliwe, że kiedyś spotkał się już z moim przypadkiem, tak samo jak Magnus, ten jednak nie przerywa mi, lecz potakuje głową, na znak, żebym kontynuowała. - Wielki Czarownik Brooklyn'u wytłumaczył nam, że taki znak tworzy się tylko u osób, które są potomkami Nefilim... i demona. - zamknęłam oczy marszcząc brwi jakbym właśnie połknęła coś co podrażnia moje gardło. - Jestem w połowie Nocnym Łowcą, a w połowie demonem. - dokańczam zdanie wciąż z zamkniętymi oczami. Czuję jak dłoń Jace'a zaciska się na mojej.

Kiedy je otwieram, widzę że tym razem twarz Richarda nie wyraża żadnych emocji. Żadnego zdziwienia, szoku lub złości.

- A więc to prawda. Wszyscy w Idrisie o tym mówią, że wróciła córka Abigail. Nigdy nie chciałem wierzyć, kiedy mówili, że Abby sprzymierzyła się z demonem i spłodziła z nim dziecko. Uważałem to za głupie plotki, a ludzi, którzy je roznosili za głupców. Ale teraz jestem pewien. Twoje podobieństwo do Abbytłumaczyłem jako przypadek i wyrzucałem te myśli z głowy. - mężczyzna zacina się na chwilę lustrując moją twarz. - Carmen Carter. Kto by pomyślał.

- To wszystko? Nie zamkniecie mnie teraz w ciemnej celi?

- Dlaczego mielibyśmy? Nie wybrałaś tego życia. Jesteś jedną z nas. Ciężar jakim jest świadomość tego, że jesteś potomkiem demona, to ciężar, który nadała ci twoja bezmyślna matka. My pomożemy ci go nieść.

- Naprawdę? - czuję jak do moich oczu napływają łzy szczęścia. Nie zamkną mnie. Nie zabiją za to kim jestem. - Dziękuję, Richardzie.

- Tak młoda i doskonała Nocna Łowczyni nie powinna być spisana na straty. Byłbym głupcem gdybym to zrobił. Chciałbym tylko, abyś wyświadczyła mi jedną przysługę.

- Cokolwiek, Richardzie. Proś o cokolwiek.

- Kiedy Idris zaleje ciemność sprowadzona przez Valentine'a. Obiecuj, że staniesz po naszej stronie.

W oczach Richarda widzę desperację, ale i ciepło. Ciepło bijące z jego wnętrza. Wtedy zdaję sobie sprawę z tego, że ten mężczyzna jest honorowym człowiekiem.

- Stanę po waszej stronie, zrobię wszystko co w mojej mocy, żeby raz na zawsze pożegnać Valentine'a.

***

W pokoju znajduję się ja. Jest tu również Jace. Isabelle, która ciepło się do mnie uśmiecha. Jest to jedyna osoba, poza Jace'm, której powiedziałam kim jestem. Na kanapie z twarzą w dłoniach siedzi Maryse, Robert natomiast stoi obok patrząc na mnie z zainteresowaniem. Alec stoi obok Jace'a nie wyrażając emocji, co mnie w sumie nie dziwi.

Wszyscy trawią teraz natłok informacji na temat mojej osoby. Zdecydowaliśmy, że powiemy wszystkim o tym co tak naprawdę ukryte jest głęboko w moim ciele. Skąd pochodzę. Skąd się wzięłam.

Nie jestem pewna jak zareagowali. Chowali twarze w dłoniach, bądź nie wyrażali żadnych emocji. Nie było to do końca pomocne. Nerwowo bawiłam się dłońmi czekając, aż ktokolwiek z nich coś powie. Coś co mnie uspokoi, że nic mi nie grozi.

- Gdybym tylko wiedziała wcześniej...- Maryse zaczyna. - Obralibyśmy inną taktykę. Pomoglibyśmy ci w inny sposób.

- Maryse, nie dało się zrobić nic innego, nie dało się temu zapobiec. - odpowiadam spokojnym tonem.

- Cały ten czas ukrywałaś to przed nami? Dlaczego?

- Jak to dlaczego? Bała się, zwyczajnie bała się, że jej nie zaakceptujecie, że wyrzucicie ją na zbity pysk na ulice Nowego Jorku i znów będzie zdana na siebie. - Isabelle odpowiada za mnie za co jestem jej wdzięczna. Nie byłam pewna, czy wyrażenie tego strachu w tym momencie przeszłoby mi przez gardło.

- Nigdy nie zrobilibyśmy niczego podobnego. Jesteś jedną z nas. To, że jesteś potomkiem demona nie było twoim wyborem. - kobieta patrzy na mnie z politowaniem. - A więc jesteś córką Abby? I była u nas w Instytucie? Boże, nie widziałam jej przez wieki.

- Tak, z początku myślałam, że chce mi pomóc. Jednak ta okazała się zdrajcą i sprzedała mnie w ręce Valetine'a. Takim sposobem trafiliśmy tutaj z Jace'm... - chciałam powiedzieć jeszcze, że potrafię porozumiewać się telepatycznie z Jace'm, ale wolę na razie zatrzymać ten fakt dla samej siebie.

Nie rozmawiałam wiele na ten temat ze Złotowłosym. Ten fenomen wydawał się być moim najmniejszym problemem wokół wszystkich tych, które niedawno spadły na moje plecy. Po prostu nie zaprzątałam sobie tym teraz głowy, nie wydawało się to najważniejsze.

- No nic. Wydaje mi się, że najlepszą rzeczą jaką możemy teraz zrobić jest wrócić do domków i porządnie się wyspać. - przemawia Robert. Ma rację. Jestem wykończona, za parę godzin snu oddałabym nawet życie. Muszę zregenerować siły na wypadek konieczności walki. Co w tym momencie jest bardzo prawdopodobne.

***

- Carmen, dlaczego próbujesz uciec? Wiesz, że nie dasz rady, a pomimo tego nie poddajesz się. Powoli jest to irytujące. Czekam tylko na dzień twojego upadku kiedy to ostatecznie oddasz się ciemnej stronie. Muszę przyznać, że jesteś silna. Chowasz mnie głęboko w sobie nie pozwalając się wydostać. Pamiętaj jednak, że ja jestem silniejsza i ostatecznie, to ja wygram i przejmę władzę nad twoim ciałem.

Carmen z czarnymi oczami podchodzi bliżej mnie z gracją. Zachowuje się dystyngowanie, jak dama. Próbuje ukazać mi jej wyższość. Nie pasuje to jednak do jej charakteru. Czarnego, brudnego, złego, śmiercionośnego. Dziewczyna uśmiecha się do mnie i znów przemawia.

- Nie zapominaj kochana, twoja dusza jest czarna jak moja. Jak sama pewnie wiesz, czarny idzie w parze ze wszystkim...

Siadam na łóżku. W śnie odwiedziła mnie czarnooka Carmen. Łapię się za głowę i ciągnę się za włosy.

- Mam cię dość! - krzyczę w przestrzeń kierując słowa do własnego odbicia.

- Carmen?! Co jest? - Jace przebudza się.

- Nic. Przepraszam, że cię obudziłam. To tylko czarnooka Carmen.

- Znów? Myślałam, że ona już cię opuściła.

- Nie mogła. Jest częścią mnie.