30. Meet your daughter (epilog)

"My demons, though quiet, are never quite silenced." 

Poruszał się niczym Pan Świata Cieni. Jego wzrok był zawistny i pozbawiony jakiejkolwiek dobrej emocji. Wydawało się jakby miał zgładzić każdego kto stanie mu na drodze. Jasną rzeczą było, że nie miał dobrych intencji wobec nikogo, ani niczego.

Gwałtownie otworzył mosiężne drzwi i wszedł do pomieszczenia, w którym znajdowały się dwie znajome mu osoby.

- Panowie. – przywitał ich i podszedł do dużego, okrągłego stołu. – Usiądźcie.

Jego towarzysze byli zdezorientowani, a co więcej niedowierzali widząc swojego Pana, żywego obok nich.

- Pan… ale jak to? – odezwał się jeden z nich. Wysoki i postawny brunet.

- Jest jedna rzecz, której dawno powinniście się o mnie nauczyć. – zaczął mężczyzna. – Nie tak ławo jest mnie zgładzić. – dokończył.

- Ale jak udało ci się przeżyć? – zapytał drugi.

- Byłem chroniony tymczasowym zaklęciem. Wykonała je dla mnie, jedna znajoma czarownica. – wytłumaczył. – Co prawda, zaklęcie prawie nie wytrzymało. Carmen jest potężną kobietą. – kontynuował. – Ale nie mam zamiaru dalej z nią współpracować. Musimy wymyślić nowy plan. Plan, który tym razem zagwarantuje nam zwycięstwo. Tym razem musimy dojść do celu, choćby i po trupach. Zrozumiano?

Słudzy Valentine’a tylko potaknęli głowami.

- Na pierwszy cel idzie Abigail. Wy dwaj, udajcie się do Idrisu w tym momencie i mi ją tu przyprowadźcie zanim ktoś ją zabije. Jest mi potrzebna. Musicie być uważni. Nie dajcie się zabić. – Valentine wstał od stołu i skierował się w stronę drzwi.

- Gdzie teraz idziesz? – zapytał jeden z towarzyszy Morgensterna.

- Mam pewne spotkanie. – odpowiedział krótko i wyszedł z pomieszczenia.

****

- Widzę, że udało się mojej towarzyszce cię wezwać. – Valentine wskazał na kobietę zakneblowaną, siedzącą na krześle pod ścianą. Jej usta były zaklejone taśmą. Słychać było tylko dziwne jęki i próby odezwania się.

- Czego ode mnie chcesz? – odezwał się drugi mężczyzna, który znajdował się w pokoju. Czy jednak można było powiedzieć, że naprawdę był w pomieszczeniu? Nie.

W pokoju znajdowała się tylko jego dusza.

- Drogi Azazelu. – Valentine zaczął z uśmieszkiem na twarzy. Usiadł na miękkim fotelu naprzeciw demona i założył nogę na nogę. – Mam dla ciebie propozycję.

Słychać było tylko westchnięcie demona.

- Cokolwiek chcesz, żebym zrobił. Nie zrobię tego. Jestem uwiązany do skał Duduael. – tłumaczy.

- A co jeśli cię od nich uwolnię? – Morgenstern przejechał palcami po brodzie.

Demon odchrząknął.

- Zamieniam się w słuch.

- Nie uważasz, że czas poznać swoją córkę? – wypalił Valentine.

- W jakim celu? – ton Azazela stał się bardziej złowrogi.

- Mam pewien plan. A w nim potrzebuję ciebie odnawiającego kontakty z córką.

- Myślisz, że ona tak po prostu na to poleci? Jestem demonem! – demon zaśmiał się parszywie ze słów Valentine’a.

- Oh Azazelu. Pozwól, że powiem ci choć trochę o twojej przepięknej, dorosłej już córeczce. – Valentine zaczął. – Ma tendencje do zawahań między swoimi dwoma duszami. Chyba musisz troszkę nadrobić. – Morgenstern zaśmiał się. – Twoja córka nie tylko urodziła się ze wzrokiem, ale i z twoimi mocami…


P.S
 Na gifie znajduje się Azazel.