10. Herondale

"And the wind came here to wash away your fears."

Czerwiec powoli dobiega końca. Mocne słońce oświetla niemal szmaragdowy trawnik rozłożony wokół Instytutu. Wiatr przyjemnie smaga moje nagie ramiona. W powietrzu unosi się ciepły zapach lata. Jest przyjemnie i pomimo wszystkiego, co ostatnio wydarzyło się w Los Angeles, czuję się spokojna.

- Skup się na wietrze, oddychaj razem z nim. – słyszę pouczające słowa wydostające się z ust Kai’a. – Zjednocz się z powiewem, który właśnie zostawił małego kolegę w twoich włosach. – otwieram oczy, obracając się w kierunku chłopaka. Ściągam brwi, zastanawiając się, o co mu chodzi. Kai chichocze, wyciągając dłoń do przodu, sięga do moich włosów i po chwili pokazuje jak na jego otwartej dłoni, spoczywa mała biedronka.

- Fe! Zabierz ją! – wzdrygam się, trzęsąc głową w razie, gdyby znajdowało się tam więcej tych ohydnych robaczków.

- Nie lubisz biedronek? – Kai wyraźnie się ze mnie nabija. Palcem wskazującym lekko popycha biedronkę na dłoni, a ta przesuwa się do przodu. – Kochaj mnie! – krzyczy niskim głosem, przystawiając robaka do mojej twarzy.

- Weź ją!  Nienawidzę biedronek! To paskudne, małe i dwulicowe kreatury! – odsuwam się od chłopaka na ławce, siadając po jej przeciwnej stronie.

- A tobie co zrobiła taka mała bezbronna Boża Krówka? – chłopak dalej zanosi się śmiechem, patrząc na mnie z politowaniem.

- Po prostu ich nie lubię. – odpowiadam poważnie.

- Zabiłaś już, zgaduję około stu parszywych demonów, a boisz się małej biedronki? – mówi kpiąco.

- Wyrzuć już ją, zapomnij o tym. – poprawiam się na ławce, wracając do wcześniejszej pozycji.

- Chyba nie myślisz, że o tym zapomnę? – spoglądam na chłopaka złowrogim wzrokiem, zmieniając kolor oczu na czarny. Czasami dziękuję, że potrafię robić tak na zawołanie, kiedy wymaga tego sytuacja.

- Uwierz mi, zapomnisz. – uśmiecham się złowieszczo, a ten unosi dłonie w geście obrony, wypuszczając biedronkę. – Wracajmy do medytacji. – dodaję prostując się i zamykając oczy.

Kai zaproponował mi, że nauczy mnie medytacji jako ułatwienia odzyskania kontroli nad moimi mocami. Opowiedział mi smutną historię, kiedy zmuszony był używać tej metody do uspokojenia się. Kiedy miał 16 lat, zginęli jego rodzice, chłopak popadł w agresję, nie pozwalał nikomu do siebie dotrzeć. W odzyskaniu kontroli pomogła mu medytacja. Nie potrafię wyobrazić sobie Vincenta jako agresywnego dzieciaka. Może i jest zarozumiały, ale na pewno nie agresywny.

- Skup się tylko i wyłącznie na jednej rzeczy. – słyszę przyciszony głos Kai’a. – Może to być wiatr, ciepło, bądź zapach, który czujesz w tym miejscu. Oczyść swój umysł. – chłopak instruuje mnie, a ja wybieram wiatr, który najbardziej odczuwam z tych trzech czynników, które wymienił Kai.

- Co tu robicie? – męski głos z oddali jest kolejną rzeczą, która przeszkadza mi w skupieniu swoich myśli na medytacji. Otwieram oczy zrezygnowana i zauważam, że ku nam zbliża się Hiro.

Widzę, że chłopak jest zmartwiony sytuacją z Alice. Od chwili jej zniknięcia nie otrzymaliśmy od dziewczyny żadnego znaku życia. Zostawiła nam niemiłą wiadomość, nie wiemy czym się kierowała i dlaczego o nas tak myśli. Mam tylko nadzieję, że nie sprzymierzyła się z wrogiem.

- Uczę Carmen medytacji. – odpowiada Kai. – Przynajmniej próbuję. – Hiro dosiada się na ławce, spuszczam nogi w dół i przesuwam się tak, aby chłopak mógł usiąść.

- Jakieś wieści od Alice? – pytam, ale Hiro tylko kręci głową ze smutnym wyrazem twarzy. Słyszę jak Kai wzdycha cicho spoglądając w ziemię.

- Przepadła. – jego głos dociera po chwili do naszych uszu, a my wiemy, że to co mówi jest prawdą.

~***~

Idąc korytarzem jestem myślami gdzieś wysoko w chmurach. Ostatnimi czasy myślę za dużo co sprawia, że jestem nieobecna i nieuważna. Tak jak w tej chwili. W momencie wpadam na kogoś uderzając z impetem. Spoglądam na twarz osoby, jest to Clary.

- Jejku, przepraszam! Zamyśliłam się.  – od razu przepraszam dziewczynę lecz ta nawet nie spoglądając na mnie, wymija mnie znikając za zakrętem. Marszczę brwi, zastanawiając się co stało się, że Fray tak mnie zignorowała.

Zmieniam zdanie co do celu mojej podróży przez Instytut i kieruję się do pokoju Jace’a. Kiedy pukam rozlega się jego męski głos.

- Proszę. – otwieram drzwi i przechodzę przez próg. Chłopak siedzi na łóżku z głową w dłoniach, bez koszulki widocznie zmartwiony.

- Jace? – kiedy chłopak słyszy mój głos, gwałtownie wstaje i poprawia się.

- Oh, Carmen. Myślałem, że to Clary. – tłumaczy łapiąc się nerwowo za biodra. Zastanawiam się dlaczego właściwie Jace myślał, że to rudowłosa go odwiedza.

- Coś się stało? Wyglądasz na zaniepokojonego. – pytam podchodząc bliżej.

Złotowłosy spogląda na mnie niepewnie jakby coś ukrywał. Od jakiegoś czasu wydaje się bardzo tajemniczy i wybuchowy.

- Nie, nic, wszystko w porządku. – na jego twarz wstępuje sztuczny uśmiech. Wiem, że chłopak kłamie. – Jace, nie oszukuj mnie. – spoglądam na niego poważnie.

- Carmen…

- Masz przede mną jakieś tajemnice?! – podnoszę głos zdenerwowana. Ostatnimi czasy coś jest nie tak między mną a Złotowłosym, co sprawia, że szybko robię się nerwowa.

Chłopak głośno wzdycha i siada ponownie na łóżku, które ugina się pod jego ciężarem. W pokoju panuje kompletna cisza. Pomieszczenie jest oświetlone przez słońce, które wpada przez pojedyncze okno. Biorę głęboki wdech i wydech, siadając obok chłopaka.

- Dobrze, nie będę już tego ukrywał, ale proszę, nie wybuchnij…- chłopak tłumaczy, jednocześnie przerażając mnie. To musi być coś poważnego.

- Nic nie może być gorsze od mojej aktualnej sytuacji. – odpowiadam prychając.

Jace prostuje się i spogląda na mnie.

- Poznałem prawdę na temat swojego pochodzenia. – chłopak zaczyna, chcę już coś odpowiedzieć, ale ten przerywa mi. – Wiem, wszyscy przekonani są, że jestem synem Morgenstern’a, lecz to nie prawda. – kontynuuje.

- Co?! To w takim razie czyim synem jesteś? – pytam przybliżając się jakby to pomogło mi poznać więcej sekretów na temat prawdziwej rodziny Jace’a.

- Moi rodzice to Stephen i Celine Herondale.

Herondale. To nazwisko od razu przypomina mi o sławnym Will’u. To znaczy, że jest z nim spokrewniony?! W takim razie… W momencie sobie przypominam, dlaczego ostatnimi czasy myślałam o Williamie Herondale’u. Jego nazwisko zapisane było na liście, kiedy Azazel chciał, abym pomyślała nad pokrewieństwem Herondale’a i…i Fairchild.

Przykładam dłoń do ust, momentalnie podnosząc się z łóżka. Czuję jak do moich oczu napływają łzy, a serce przyspiesza.

Jace i Clary nie są rodzeństwem.

- To znaczy…- tylko tyle udaje mi się wykrztusić.

- Clary nie jest moją siostrą. – zaciskam oczy kiedy słyszę to zdanie wypływające z jego ust. – Carmen. – chłopak wypowiada moje imię wstając i podchodząc bliżej mnie. – To nic nie zmienia.

- Skąd o tym wiesz?! – pytam.

- To…to nie jest ważne w tej chwili.

- Jace to zmienia wszystko! – odpowiadam momentalnie orientując się dlaczego Clary tak mnie dzisiaj zignorowała. – Fray wie?

Jace tylko potakuje głową. Uderza we mnie fakt, że dziewczyna była pierwszą osobą, która się o tym dowiedziała. Nie wiadomo jak długo Jace ukrywał ten fakt. To zmienia wszystko, wszystko… Ich uczucia…mogą wrócić. Być może już wracają…

- Kochasz ją? – wypalam z pytaniem zbijając przy tym chłopaka z tropu. Złotowłosy wpatruje się we mnie z pustym wyrazem twarzy zastanawiając się na odpowiedzią. Im dłużej mu ona zajmuje, tym bardziej wątpię. Wątpię w nasze uczucie.

Odwracam się bez słowa w kierunku drzwi i biegiem wychodzę z jego pokoju pozostawiając go w osłupieniu. Biegnę w kierunku wyjścia. Muszę iść na naprawdę długi spacer, muszę wyjść z tego budynku. Zapomnieć choć na chwilę o Świecie Cieni w jakim żyję. Choć na chwilę poczuć się jak zwykła dziewczyna. Zwykła, szara panna. Bez ciężaru jaki noszę ja.

~***~

Zapadł zmrok. Zdecydowałam, iż wrócę już do Instytutu, bo wzbogaci się o kolejną zaginioną. Skręcam w małą, ciemną alejkę i dostrzegam coś na jej szarym końcu. Mrużę oczy, aby lepiej dostrzec co się dzieje, z oddali dostrzegam ciemne kształty wiszące nad ziemią. Demony.

Biegnę szybko w ich stronę z każdą sekundą zbliżając się do stworów. Wtedy dostrzegam, iż na ziemi leży mała dziewczynka zanosząca się płaczem, kiedy nad nią unoszą się czarne cienie.

- Zostawcie ją! – krzyczę zwracając uwagę demonów na siebie. – Zmierzcie się z kimś swoich rozmiarów. – mówię nie myśląc nad tym jak bardzo ironicznie to brzmi. Kreatury niemal w sekundzie zmieniają swój cel i kierują się w moją stronę. Ja za ten czas ładuję swoje moce. Odbywam ten sam rytuał co zawsze.

Emocje.

Napędzanie mocy.

Wybuch mocy.

Kiedy demony znajdują się wystarczająco blisko wyciągam dłonie w ich stronę momentalnie uwalniając swoją moc.

Najpierw ginie pierwszy.

Potem drugi.

Zdumiona jak szybko zakończyła się akcja podbiegam do dziewczynki pomagając jej wstać.

- Dz-dziękuję. – wykrztusza strzepując kurz z ubrania.

- Jak się nazywasz? – pytam, a dziewczynka spogląda na mnie poważnie.

- Joyce Trueblood. – odpowiada po chwili uśmiechając się. – Jesteś Nocnym Łowcą? – rewanżuje się pytaniem.

- Tak. Nazywam się Carmen Carter. – pierwszy raz używam swojego prawdziwego nazwiska co mnie zadziwia. Cisi Bracia uświadomili mnie, że nie powinnam się tego wstydzić.

Momentalnie widzę jak dziewczynka rozszerza oczy i otwiera usta w niedowierzaniu po czym cicho odpowiada.

- Ja…znam cię.